کد مطلب:28856 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:112
«امّا بعد؛ نامه ات به من رسید. نوشته بودی كه عمرو عاص با لشكری ویرانگر به نزدیكی های سرزمین مصر فرود آمده است و كسانی كه هم فكر او بوده اند، به سوی او بیرون شده اند. البته بیرون شدن آنان كه هم فكر اویند، بهتر از آن است كه نزد تو بمانند. و گفته ای كه در برخی همراهانت سستی دیده ای. اگر آنان هم سست شوند، تو سست مشو. آبادی خود را حصاربندی و دژبانی كن. پیروانت را هم نزد خویش فراهم آر و كنانة بن بشر را كه به خیرخواهی و بزرگواری و دلیری معروف است، به جنگ دشمنان بفرست. من هم مردم را بر مركب های سركش و رام (اسب ها و شتران) به سوی تو فرا می خوانم. در مقابل دشمنت مقاومت كن و با بینایی خود، پیش برو و با نیّت و عزم با آنان بجنگ و برای خدا و صبورانه با ایشان جهاد كن، هرچند كه گروه تو اندك تر از آنان باشد؛ چرا كه خداوند، گاهی گروه اندك را قوّت می بخشد و گروه بسیار را خوار می سازد. نامه تبهكار تبهكار زاده (معاویه) و تبهكار كافر زاده (عمرو) را هم خواندم. این دو نابكاری كه در كار معصیتْ هم دست اند و در رشوه خواری در حكومت، هم داستان، و در دنیا زشت و منكَرند و از آنچه در دست دارند، بهره می برند، همچنان كه پیشینیان آنان از داشته هایشان بهره برده اند. رعد و برق آنان تو را نهراساند. و اگر تاكنون جواب نامه شان را نداده ای، آن گونه كه شایسته آنان است، پاسخشان ده؛ چرا كه آنچه بخواهی برای گفتن داری. والسلام!».[1].
2827. تاریخ الطبری - به نقل از عبد اللَّه بن حواله ازدی -: علی علیه السلام در پاسخ او نوشت: